Het nieuwe schooljaar is begonnen en zo ook de nieuwe ronde verjaardagsfeestjes. Onze kinderen worden met grote regelmaat gevraagd voor feestjes. Ik weet nog goed dat dochter #3 haar eerste uitnodiging kreeg. haar oudere zussen die al enkele jaren op school zaten, kregen de nodige uitnodigingen. Dus ze wist goed wat dat was. In groep 1 was dochter #3 nog niet aan de beurt. Maar begin van groep 2 kwam daar de uitnodiging. Die lang verwachte, alles overtreffende kaart. Dat teken van vriendschap, van waardering, van vreugde. Ze kreeg op het schoolplein een enveloppe… Met haar naam. Ik spoorde haar aan hem open te maken, want ze had geen idee wat het was. En toen zag ze het! Ze sprong, ze danste, ze gilde, ze zong. Er stond een oma naast me. Ze keek me een beetje vreemd aan (ik hoorde haar denken; joh doe ff normaal). Maar ik begreep het zo goed. De eerste stap was gemaakt.
Aftellen
Inmiddels zijn we een aantal feestjes verder. Sommige uitnodigingen komen lekker op tijd. Weet je zeker dat je kan. Ik snap het wel, maar ik ontvang ze eigenlijk het liefste een dag van te voren. Sommige kinderen tellen af naar hun eigen verjaardag, hier wordt naar alles afgeteld. En dan is 3 weken van te voren lang tellen! We zijn vandaag cadeautjes gaan kopen. Meestal wacht ik tot het feestje bijna is. Maar nu doe ik het eens anders. We kunnen afspreken dat we op een bepaalde dag de cadeautjes gaan halen, maar dan blijft die spanning. Wanneer gaan we, gaan we vandaag al? Is het dan al die dag. We moesten naar het centrum vandaag, dus waarom niet. Kijken of dit onrust weg neemt. De cadeautjes liggen ingepakt in de la. Te wachten tot ze nodig zijn.
Feest
De eerste keren dat dochter #3 naar een feestje mocht, kwam ze ziek uit school. Te ziek voor zwemles. Onderweg spugen in de bosjes. Dan maar naar huis. Even een uur naar bed en dan toch proberen, ze had er ook zo lang naar uitgekeken. Ze wilde wel, ze durfde niet zo goed. Alle meisjes in prinsessenjurk, zij in haar eigen gewone jurk. Later die middag bleek de jarige nog een tweede prinsessenjurk te hebben die aardig paste. De tweede keer dat dit gebeurde, ze moest toen al op school spugen, realiseerde ik me dat het de spanning was. Dus thuis in de mega relaxstand, in mijn bed tv kijken en vijf minuten voor de start weggebracht. Over de drempel geduwd en 3 uur later een blij en voldaan kind in mijn armen. Want feesten kan ze. Want hoe goed ze ook is in maskers opzetten en de wereld laten denken dat het allemaal oké is, als ze op een feestje is, dan gaat ze los. Ze geniet, ze beleeft, ze ervaart. En dan gaat ze praten. Heel veel praten. Nu weten veel ouders al wel dat ze een gezellige kletskous is, maar na ieder feestje krijg ik haar terug met een zucht. Zo, kunnen onze oren weer uitrusten! Maar ze heeft wel genoten!
Pubers
Dochter #1 stopt met feestjes. Ze is nu begonnen op de middelbare. Daar geven ze geen feestjes meer hoor mam. Nou ik vroeger wel. Gingen we niet meer koekhappen, maar film kijken. We zullen zien, ze is zelf voorlopig nog niet jarig. Genoeg tijd om te leren wat anderen doen. Want daar doen we aan mee. We willen vooral niet anders zijn. Of opvallen. Want dat is niet cool. Ik ben benieuwd, hoe veel er gefeest gaat worden, we zullen wel zien. We kunnen altijd zelf nog een feestje bouwen. Zo maar. Zonder uitnodigingen.
