Hoe kwamen we er achter en hoe startte het schrijven van de handleiding van ons kind?

Labeltjes

Zo dat is nogal een titel he? Ik vind het ook nogal wat hoor, mijn kind een label opleggen. Voor wij begonnen met het onderzoeken van de handleiding van ons kind waren we daar ook helemaal niet van, labeltjes plakken. Dat komt misschien ook wel omdat wij dan met 2 vrouwen zijn samen. Dan houd je er ook niet zo van als je het labeltje ‘lesbisch’ krijgt.

Bovenal wilde ik graag dat mijn kinderen kunnen zijn wie ze zijn, worden wie ze willen worden, zonder belemmeringen van andermans/vrouws meningen. In de echte wereld werkt dat helaas niet. We labelen namelijk best graag, we houden van orde en structuur, wij nederlanders. We houden er van als iets gewoon in het daarvoor bestemde hokje past.

Vergelijken

Als je kind de kleuterleeftijd ongeveer bereikt kom je er wel achter dat je steeds meer gaat vergelijken. Hey, kan jouw kind dit al? O die van mij wel, maar dat komt wel joh, het heeft ook geen haast. O en hey, jouw kind vertoont best wel wat ander gedrag dan mijn kind, is er misschien iets mis met hem? We besloten vooral om hem maar gewoon te laten ontwikkelen zoals hij zich ontwikkelde. Nog geen reden voor hokjes of labeltjes toch?

Naar school

Toen begon voor hem het ‘echte’ leven. Hij ging naar de kleuterschool, lekker vroeg, hij startte ruim 2 maanden voor hij 4 werd. Hij was er aan toe, zei iedereen, inclusief wijzelf. Waar aan toe dan? Aan nog meer prikkels? Het werd al snel een prikkeloverload! Hij was niet te stoppen, druk, enthousiast en dan bij thuiskomst eerst uren op de trampoline springen voor hij uitgeteld instortte op de bank.

Emoties

Hij was ook wel wat fel naar andere kinderen, kon zijn gevoel niet goed uitten. Verbaal en fysiek was hij heel sterk, een echt slim kind. Maar zeggen wat hij wel of niet wilde? Dat ging niet zo goed, zijn eerste reactie was steeds fysiek. Duwen, schoppen, knijpen, spugen, we hebben het allemaal gehoord.

Thuis was het ook handenvol, ruziemaken met zijn broertje, boos en huilen. Niet luisteren en doordraven en lachen om de boosheid van mama. Het werd al met al een beetje te veel voor ons al ouders. En dat terwijl hij nog maar 4 was, wat moet daar wel niet van komen.

Op zoek naar hulp

We gingen lezen en zoeken, op internet en in boeken. Niet eens zozeer om een label te vinden maar wel om tips en trucs te vinden over wat we nog konden doen. Veel los vast, je gaat van alles proberen maar weet ook niet hoe lang het duurt voor je resultaat hoort te zien en als dat niet snel genoeg gaat? Dan laat je het al snel weer los.

We besloten om niet langer te rommelen en hulp in te roepen. We kenden een kindercoach, zij had ons ook bij beide kinderen een zwangerschapscursus gegeven en we wisten dat ze daarnaast een praktijk had. We klopten aan en vroegen haar om mee te komen kijken ons te helpen.

Coaching voor ons of voor hem?

De kindercoach keek mee op school en thuis. En ’s avonds hadden we rustige gesprekken met elkaar zonder de jongens erbij. Ze gaf mee wat ze zag en ze gaf tips over wat ze dacht dat anders kon. Bij ons, maar ook op school. Wat voor ons het grootste inzicht gaf was dat wij ons moesten aanpassen aan hem en niet andersom. Hij was nog maar 4, een kleuter en wij verwachten veel te veel van zijn aanpassingsvermogen.

Het was heel verhelderend om onszelf een spiegel voor te houden. Hij kon erg goed praten, al heel vroeg. Dat maakt dat je hem snel ook hoger/verder inschat dan dat hij is. Je gaat dus meer verwachten van wat hij kan. Je verwacht dat hij ook emotioneel verder is. Dat hij begrijpt dat je een ander geen pijn mag doen, dat je rekening met elkaar houdt. Maar een kleuter van 4 kan dat helemaal nog niet.

Aanpassen en groeien

Na veel proberen en testen vonden we weer een weg bij hem naar binnen. We leerden zelf om los te laten en hem duidelijke structuur en grenzen te geven. Kaders waarbinnen hij gewoon een kleuter mocht en kon zijn. Wij pasten ons aan, zo kon hij weer groeien.

We vonden samen zijn label, hij is prikkelgevoel, hoogsensitief, net als zijn mama, het zit dus een beetje in de genen. En daarbij is hij strongwilled, mooie term voor een kind met een sterke wil. Geen fijne combinatie, het zorgt er regelmatig voor dat hij helemaal doordraait. Hij kan zelf niet stoppen, niet even lekker rustig gaan zitten en voor zichzelf zorgen als hij eenmaal hyper of boos is. Daar helpen we hem dus nog bij.

Handleiding

We hebben dus een zoon met een wat uitgebreidere handleiding dan het gemiddelde kind. We weten dat elk kind een handleiding heeft, maar de meeste kinderen vogel je ook wel uit zonder die bouwtekening. Bij ons kind gaat dat dus iets anders. We zijn dus blij met een label, want het helpt om sneller aan anderen uit te leggen wat wel of niet werk in de omgang met ons kind.

We laten ons en hem alleen niet beperken door een label, hij mag zich volledig ontwikkelen zoals hij wil. We zien ook dat die handleiding elke keer weer wordt aangevuld en dat sommige oude hoofdstukken er uit kunnen, die mogen we vergeten naarmate hij ouder en zelfstandiger wordt.

Het allerbelangrijkste is dat hij een kind is van 6, een echte jongen, met zijn eigen dromen en angsten. Hij vindt zijn weg zelf en het is aan ons om deze soms wat egaler te maken.