School, wat een oneindig verhaal is dat. Letterlijk, want ze zitten er nog wel een paar jaar aan vast. Maar soms word ik er moedeloos van, wanhopig, verdrietig. Soms ben ik juist hoopvol en dankbaar. Wat zou het fijn zijn als je kind om 8:15 weg rijdt en je nergens meer aan hoeft te denken tot ze thuis komt om 15:15. Geen ingewikkelde klasgenoten, geen twee juffen met verschillende persoonlijkheden, geen lesstof die saai is. Maar we houden moed.
Hoe was het op school?
Saai. We kennen hem allemaal. Jaren geleden op Facebook een nieuwe manier gevonden. En die werkt best goed. Echt leuk om te proberen. Dat school saai is, weten we inmiddels, dus dat vraag ik niet meer. Wat ze hebben gedaan ook niet (niks namelijk), daarnaast hebben ze ook niks nieuws geleerd en het leukste vak was pauze (of gym op gymdagen)
Is er iets grappigs gebeurd? Wat was het allerstomste vandaag op school? Wat was het saaiste? Met wie heb je gespeeld in de pauze? Wat had de juf voor kleren aan? Om de beurt krijgen ze een vraag, soms dezelfde soms ook niet. En juist als ze een andere krijgen, dan moet ik hetzelfde vragen, want dan hebben ze wel een antwoord. Laatst hadden we trouwens ook een erg leuk gesprek.
Dochter #2 had een vriendin bij. Dochter #2 haalt heel erg goede cijfers op school. Maar dit keer vroeg vriendin zich af hoe het kon, want dochter #2 hoorde bij de top 3 van de klas bij de rekentoets. Maar ze had gezien dat zij een hoger cijfer had dan dochter #2 die namelijk maar (ik geloof) een 5,9 had. Een VIJF komma negen. Nou dat kan natuurlijk echt niet. Dochter #2 werkt er namelijk voor om alleen maar zeer goed op haar rapport te krijgen. Je moet ze tenslotte wel blijven uitdagen. En omdat ze zo makkelijk leert, stellen we dat maar als doel.
Dus ik was helemaal van slag. Ik kon dit niet laten gebeuren. Dochter #2 had nu echt wel een probleem. Een 5,9…. dat had een 9,5 moeten zijn. Nou zo gaan dochter #2 en ik dan een tijdje door, want ze weet dat ik dat echt niet meen. Ze doet het zo goed op school zonder er voor te leren, dat die 5,9 een gezellige afwisseling is. Ze weet dat ze de volgende keer wel moet leren en dan een 9,5 haalt. Maar vriendin twijfelde toch wel een beetje. Of ik het meende. En toen ze vervolgens zeiden dat een ander vak toch ook niet op zeer goed zou uitkomen, waarop ik reageerde dat dochter #2 dan maar na school meteen naar bed kon, werd de twijfel nog wat groter. Later die week sprak ik de moeder van vriendin. Ze had zich thuis afgevraagd of ik echt zo streng was.. Oeps.
Aanpassen op school
Ik wil niet dat school zich aanpast aan mijn kind. Kan ook niet, want er zitten gemiddeld 25 kinderen in de klas die allemaal anders zijn. Zo heeft dochter #1 hele slechte ogen. Toen de kleuterjuf in de kring voorlas, keek zij vrolijk in het rond. Ze kon dat plaatje in het boek toch niet zien. Betekende niet dat ze niet luisterde, maar dat doe je niet met je ogen. Zet mijn kind dan naast de juf. Toen ze digiborden kregen, heb ik meerdere malen goed besproken met haar of ze dat kon zien. Wat er was echt wel een mogelijkheid dat ze het bord zo instelden dat én heel de klas én zij alles kon zien. En dat ze rekening hielden met de plek in de klas. Bij ons op school houden ze best wel veel rekening met kinderen die snel en goed leren. Er is meer uitdaging. Niet genoeg in mijn ogen, maar er is extra en ander werk. Na jaren van gesprekken voor dochters #1 en #2, ieder jaar opnieuw met elke leerkracht, heb ik het opgegeven nog meer te willen. We doen het er maar mee.
Er zijn er tenslotte ook bij die minder goed kunnen leren en zo’n leerkracht moet zijn tijd verdelen. Nieuwe dimensie met dochter #3, gesprekken over het gedrag. Op school was dochter #3 een heel erg leuk, gezellig, vrolijk, voorbeeldig kind. Thuis niet. En dat kwam toch echt door overprikkeling op school. Maar maak dat maar eens duidelijk als ze er daar geen problemen in zien. Hier gaat het goed, waarom zouden we dat dan aanpassen?? Nou, omdat ik tussen de middag een kind heb dat onder tafel zit te gillen en schreeuwen??
Toen ze eenmaal door hadden dat ze echt anders was en we haar hebben laten testen, toen gingen de gesprekken best goed. Twee jaar super veel geluk gehad met de leerkracht. Gewoon heel de week dezelfde en beide jaren stonden ze open voor ideeën vanuit thuis. En kwamen ze zelf met ideeën. Dit jaar probeer ik het los te laten. Probeer hè. Ze hebben op school vast besproken dat ze soms wat anders is. Anders verwerkt. Misschien houden ze daar uit zichzelf al wel rekening mee. Ik wil niet meer moeten aangeven, ik wil niet dat mijn kind weer anders behandeld wordt. Misschien gaat het wel gewoon goed zonder mijn inmenging. Ze kan ook zelf dingen gaan aangeven inmiddels. Misschien moet ze maar gewoon mee gaan doen met de rest. We kijken het gewoon even aan. En we zorgen thuis voor een stevige basis. Een plek waar ze kan vertellen. En zolang ze dan zegt dat school saai is, dan ben ik tevreden.
