We wonen in het zuiden van het land en dat betekent dat de carnaval er heel binnenkort aan komt. Voor ons dan, de echte Brabanders zijn natuurlijk al weken bezig met de voorbereidingen. Ik zelf kom uit Rotterdam en heb er niet zo heel veel mee en ook vaders heeft het niet in zijn bloed. Zet mij in een gezelschap met leuk muziekje en ik vermaak me wel, maar 4 dagen de gekte in… Maar goed, dit blog gaat niet direct over mij, maar over mijn prikkelgevoelige dochter. En jullie snappen dat het een niet zo goede combi is, carnaval en dochter#3.

Wel of niet erop uit

Op zich houd ik wel van carnaval, gezellig op stap met allemaal mensen die je kent. Muziekje erbij, vriendinnen erbij, ik vermaak me wel. Ik vind dat dan moeilijk om naar huis te gaan. Sta je net te kletsen, wil er iemand naar huis. In het begin zag ik het helemaal niet zitten, ik met drie kinderen in de gekte, ik kende de mensen nog niet zo goed en het gebeuren niet. Sinds een jaar of vier ga ik braaf mee met vriendinnen met kinderen net zo oud. Gezellig naar de kindermiddag. Jas ophangen, muntjes kopen en het eerste kind wil alweer naar huis. Beetje paaien, drinken geven en na tien minuten wil dochter #1 naar huis. Want die geeft net zo weinig om carnaval als haar vader. Ze snapt gewoon niet wat er leuk kan zijn aan je verkleden en gekke muziek. Ze wordt er niet warm van. Weer beetje paaien en weer tien minuten later komt dochter #3 weer. Leuk, zo’n middag. Hoppa, alle muntjes erdoorheen, drinken en chips en we gaan naar huis. Dochter #2 boos, want die vindt het dan als enige wel leuk. Op de fiets, in veel te koude verkleedkleren, meestal volop door de regen of de kou. Eenmaal thuis met droge kleren aan is iedereen dan wel blij dat we thuis zijn. Filmpje aan, spelletje spelen, wij vermaken ons ook wel. Carnaval vieren, je wordt vreemd aan gekeken als je niet gaat, hier in het zuiden dan. Maar toch heb ik het vorig jaar al anders aangepakt. Inmiddels weten we meer en doen we anders. Dus afgesproken dat als dochter #3 het aangaf, we naar huis zouden gaan. Nu stond ik net met een wijntje in mijn handen, dus heb ik op mogen drinken, maar daarna zijn we gegaan. Dochter #1 ging vrolijk mee. En dochter #2 hebben we lekker daar gelaten. Ze weet de weg naar huis.

Optocht

Obstakel twee. De optocht. Als er al van optocht sprake is. In den beginne, jaar of 10 geleden, kwam de optocht bij ons voor langs. Konden we warm binnen wachten en eventueel binnen blijven en toch optocht kijken. Maar vroeger was alles beter en dat geldt zeker voor de optocht in onze kern… Het is niet zo veel meer en de route is daardoor ernstig ingekort. Nu moeten we dus door weer en wind, want dat is toch wel vaak met carnaval, er naar toe. Meestal gaan we dan helemaal aan het begin bij het verzamelpunt kijken. Alles gezien en dan willen ze alweer naar huis, heel de stoet kan ze gestolen worden. De dag erna gaan we meestal ook wel naar de kern hiernaast. Vaders trekt dan een kar dus dan willen ze toch wel gaan kijken. Die optocht is vaak zo lang, dat ze na een aantal wagen alles wel gezien hebben. En naar huis willen. Geen carnavalsbloed bij ons in het gezin. Ik doe het niet meer, ik regel wel een vriendin die ook gaat, mocht dochter #2 heel graag willen.

Carnaval op school

Inmiddels heb ik geen kinderen meer in de onderbouw. Bij ons op school viert de onderbouw ’s ochtends carnaval met de typische spelletjes, modeshow, je kent het wel. Best goed gestructureerd en afwisselend. Bekend terrein, gewoon met de eigen klas een programma afwerken. In de bovenbouw gaan ze sinds vorig jaar naar een feestlocatie om de hoek. Waar we dus braaf maandagmiddag met vrienden heen gaan en waar dochter #3 na een half uur echt stapelgek is. Ik voorzie problemen. Maar toch wil ik haar de kans niet ontnemen om te gaan, met de klas. Spelletjes spelen met vriendinnen. Wat is slim, wat is verstandig. Aan de ene kant wil ik voorkomen dat het te ver gaat, dat ik thuis een doorgedraaid kind thuis heb. Aan de andere kant wil ik dat ze zelf leert waar haar grens ligt. Dus we gaan voor de middenweg. Met de juf afgesproken dat ze mee gaat en als het niet meer gaat, de juf belt en ik haar ophaal. Zou ze die grens al herkennen? Zou ze zonder mijn aanwezigheid op tijd toegeven aan haar gevoel van onbehagen? Of zal ze zich niet laten kennen bij haar vriendinnen en doorbijten tot het einde? Maar ook daar zullen we van leren, zal vooral zij van leren. Want eerlijk is eerlijk, zelf zit ze het langst met de gevolgen. Ik kies dit jaar lekker voor mezelf met carnaval. Dochter #2 mag lekker zelf op pad met vriendinnen, die komt wel weer thuis. En wij, dochters #1, #3 en ik, wij gaan wel koekjes bakken ofzo.