Volgens mij is al vaak genoeg wetenschappelijk onderzocht wat voor helende en verbindende werking muziek kan hebben. Ik merk al jaren hoe fantastisch muziek kan zijn. Soms ook heel hinderlijk, als ik na een dag werken thuis kom en vaders zijn genre iets te hard aan heeft staan. Grr. Muziek luisteren heb ik het vooral over, muziek maken zijn ze hier niet zo heel erg goed in. Ik heb vroeger nog wel wat uurtjes muziekles gehad, iets met een keyboard. Maar die drang, die nieuwsgierigheid heb ik bij mijn kids nog niet ontdekt.

Zingen en luisteren

Al jaren zingt dochter #3 af en toe. Hele serenades werden gemaakt tijdens het zingen, odes aan een vriendin. Vriendiiiiiiiin, zo leuk om met jou te speeeeeeelen. Want je bent zoooooooo een goede vriendiiiiiiin. Zoiets. Melodie, toonhoogte, ritme heeft ze niet zo veel verstand van, maar gevoel in muziek leggen deed ze echt wel. Haar manier om gevoelens te verwerken?? Op haar kamer, lekker alleen, zong ze haar vriendin toe. Heel soms doet ze dat nog. Onderwerpen weet ik verder niet. Ik vond dat altijd heel erg leuk, fijn dat ze op die manier dus waarde kon leggen. We zijn er inmiddels achter dat muziek en luisterverhaaltjes een uitkomst bieden tegen alleen zijn. Als ze een tijdje op haar kamer gaat puzzelen, of moet gaan puzzelen, dan werkt dat het beste met muziek. Douchen gaat het beste als ze muziek aan zet. Lang leve de muziekbox voor de badkamer. Het idee dat ze alleen boven moet zijn, vindt ze vreselijk. Of wij stellen het voor, of zelf komt ze met de ingeving dat ze dan muziek aan zet. Prima. Beetje jammer dat ze Nick en Simon heeft ontdekt (sorry jongens), want die worden nu met grote regelmaat gedraaid. Nu weer de afspraak dat muziek de kamer niet hoeft uit te denderen, kan iedereen op haar eigen manier genieten van de eigen voorkeuren.

Harde geluiden

Wel blijf ik het een wonderlijke combinatie vinden. Lichamelijk zijn de oren van dochter #3 niet het sterkste punt, ze heeft denk ik al 5 keer buisjes gekregen. Heeft ze, vooral ’s winters, een aantal vreselijk dwarse dagen, blijkt na een dag of 3 uit dat ze oorontsteking heeft. Ik snuffel dan ook geregeld aan haar oren als ze dwars blijft, want echt pijn blijkt ze de eerste dagen niet te hebben, alleen hinder. Hinder die ze op ons af reageert. Geluid heeft ze altijd lastig gevonden. De stratenmaker met zijn trilplaat loopt ze gerust 3 blokken voor om. Onverwachte of harde geluiden zijn niet haar vriend. Behalve als ze zelf sturing kan geven. Als zij de volumeknop kan beheren, naar eigen belang af te stellen. Is een wel bekend fenomeen. Harde muziek zorgt trouwens ongelooflijk voor overprikkeling. Druk, drukker, drukst wordt ze ervan. Met daarna tijd om af te reageren. Ze geniet ervan op z’n tijd. Zo gaat ze graag naar een kinderdisco. En weten wij inmiddels dat ze dan een kwartiertje nodig heeft om weer te ontprikkelen. En daarna leeg is, maar dat hoort erbij. Ik geef haar tegenwoordig altijd een uitweg. Ik zorg dat ik haar kan ophalen. Zo mocht ze mee naar de carnavalsviering van school, als ze naar de juf zou gaan als het genoeg zou zijn. Dat is dan niet nodig. En zo blijkt maar weer dat je grootste valkuil ook je kwaliteit kan zijn. Of voor kwaliteit kan zorgen.